Ryszard WOŁĄGIEWICZ
Lubowidz. Ein birituelles Gräberfeld der Wielbark-Kultur aus der Zeit vom Ende des 1. Jhs. v. Chr. bis zum Anfang des 3. Jhs. n. Chr.
(red. M. D. Wołągiewicz, W. Nowakowski)
Instytut Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk
Muzeum Narodowe w Szczecinie
Kraków 1995
124 s.; 30 cm
ISBN 83-86077-82-4 (IAE)
Lubowidz, gm. Nowa Wieś Lęborska, pow. lęborski, woj. pomorskie (dawn. Luggewiese, Kr. Lauenburg).
Cmentarzysko odkryte w 1898 roku, systematycznie badane w latach trzydziestych XX wieku, częściowo zniszczone przez rozległą żwirownię. Na nekropoli odkryto niemal 300 grobów, w większości z pochówkami szkieletowymi. Cmentarzysko zostało założone przez ludność kultury oksywskiej przed końcem I wieku p.n.e. (faza A3), a od I do początków III wieku n.e. (faza B2/C1) było użytkowane przez przedstawicieli kultury wielbarskiej. Obfitość charakterystycznych wczesnorzymskich ozdób i części stroju sprawiła, że właśnie ta nekropola dała nazwę starszemu etapowi rozwoju kultury wielbarskiej – tzw. fazie lubowidzkiej. Więcej informacji znajdziesz w monografii stanowiska.
